Od Dukli przez Cergową prowadzi nas szlak,
na szlaku przy pustelni może przywita nas Jan.
Więc chodź w Beskidy,
gdzie przywita nas cis,
chodź w Beskidy,
gdy czerwienieje liść (...)
To fragment piosenki (niestety, nie znam autora), którą śpiewałam będąc harcerką, czyli dawno temu.
Cergowa - góra niezwykła. Najwyższa we wschodniej części Beskidu Niskiego, rozpoznawalna przez swój charakterystyczny kształt (niektórym przypomina leżącego konia, dobrze to widać z Przymiarek), znana ze swych jaskiń i legend. Na Cergowej byłam kilka razy, ostatnio nawet nocą, na mszy św. odprawionej na szczycie w rocznicę śmierci Jana Pawła II. Tym razem przedstawiam zdjecia z wycieczki sprzed dwóch lat.
Przyjechałyśmy z Nuną (wiem, wiem, Nuna gdy to czyta zgrzyta zębami, bo nie lubi być nazywana Nuną :)) do Dukli bladym świtem, Cergowa jeszcze chowała się za mgłą.
Poszłyśmy więc do bernardynów
Chciałyśmy też odwiedzić Marię Amalię Mniszchową, a raczej jej niezwykły nagrobek, który tak pięknie opisał Stasiuk w "Dukli", ale kościół parafialny był jeszcze zamknięty. Wklejam więc
odsyłacz do wikipedii Następnie udałyśmy się przez rynek, gdzie akurat remontowano ratusz
koło ruin synagogi
w stronę Cergowej. Po drodze podziwiałyśmy beskidzką faunę w postaci padalca
Aż wreszcie doszłyśmy do cudownego źródełka zwanego Złota Studzienka
nad którym znajduje się kaplica św. Jana z Dukli.
Za kapliczką szlak prowadzi ostrym podejściem na szczyt. Na szlaku nie spotkałyśmy żadnego turysty tylko kolejnego padalca. Chyba nas lubią zwierzęta :)
I oto jestesmy na szczycie. Oczywiście musiałam zaglądnąć do środka i wpisać się do zeszytu.
Schodziłyśmy prawie biegiem, bo zaczęło grzmieć. Na szczęście burza przeszła gdzieś bokiem i mogłam uwiecznić Cergową w pełnej krasie z pięknym okazem cykorii podróżnik na pierwszym planie.
Wracałyśmy przez Lubatową, podziwiając bociana w gnieździe na remizie
Jeszcze jeden rzut okiem na Cergową i schodzimy do Iwonicza. Jak to miło czasem ruszyć się z domu :)
Pozdrawiam :)